Τα λόγια τα μεγάλα, τα ωραία, τα λυρικά

Η περίοδος της καραντίνας βοήθησε αρκετούς από εμάς να δούμε τον δημόσιο χώρο με διαφορετικό βλέμμα. Αρχίσαμε να αναζητούμε κοντινά πάρκα, να μετράμε παγκάκια και πεζοδρόμια, να ξαποσταίνουμε σε πλατείες, να ψάχνουμε ποδηλατόδρομους.

Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Στις διαδρομές αυτές συναντηθήκαμε με πολλά αγάλματα, όχι ακριβώς σαν αυτό που τραγουδούσε ο Πουλόπουλος, αλλά περίπου. «Συνομιλήσαμε» μαζί τους, αδιαφορήσαμε, θαυμάσαμε τέλος πάντων ασχοληθήκαμε.

Η σχέση αυτή άρχισε να ατονεί και πάλι όταν η ζωή επέστρεψε σε –κάποια- κανονικότητα, δηλαδή εμείς στα αυτοκίνητά μας και τα αγάλματα με τα περιστέρια τους. Μέχρι που το χάλκινο γλυπτό της Μαρίας Κάλλας στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου φούντωσε ξανά το δημόσιο ενδιαφέρον.

Δεν γνωρίζω πώς μπορούν να μετρηθούν ποσοτικά και ποιοτικά οι αντιδράσεις, αν ήταν λίγοι ή πολλοί εκείνοι που πραγματικά δυσανασχέτησαν ή που τους άρεσε το γλυπτό, ποιοι ήταν και με ποια κριτήρια αποδέχονται ή απορρίπτουν το έργο, αλλά δεν έχει και τόση σημασία.

Από τη στιγμή που μια καλλιτεχνική δημιουργία τοποθετείται σε ανοικτό, δημόσιο χώρο τότε όλοι έχουν δικαίωμα –έως και υποχρέωση- άποψης χωρίς να χρειάζεται να είναι κριτικοί τέχνης ούτε να λογοδοτούν για την αισθητική τους. Ομως κοιτώντας τόσο πολύ το γλυπτό, φαίνεται πως χάσαμε την Κάλλας.

Οπως χάσαμε πολλά χρόνια αφήνοντας το σπίτι που γεννήθηκε και έζησε αφρόντιστο. Τώρα φαίνεται πως πάλι κάτι κινείται, με την πρόταση για αποκατάσταση και διαμόρφωση του διατηρητέου κτιρίου επί της Πατησίων, που κατέθεσε η Ανάπλαση Α.Ε. Οπως και να έχει, σε δύο χρόνια συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση της Μαρίας Κάλλας και ήδη πέρασαν 44 χρόνια από τον θάνατό της (1923-1977).

Ας αξιοποιήσουμε αυτό το επετειακό διάστημα για να εξερευνήσουμε διαφορετικά το μουσικό φαινόμενο που υπήρξε. Χωρίς να υποτιμούμε τις επετειακές εκδηλώσεις, τις εκδόσεις και τα αφιερώματα και αφού η βαριά σκιά της πανδημίας θα έχει περάσει –το 2023 θα έχουμε ξεμπερδέψει-, ας αρπάξουμε την ευκαιρία να κάνουμε την κλασική μουσική –και όχι την προσωπική ζωή της Κάλλας- πιο οικεία στα νέα παιδιά.

Να καταλάβουν το μέγεθος αυτού του μοναδικού ταλέντου που έκανε το παγκόσμιο κοινό –εντάξει και τον Αριστοτέλη Ωνάση- να υποκλιθεί μπροστά της.

Πηγή άρθρου και φωτογραφίας :

https://eleftherostypos.gr/