Ο τρελός Πιέρο
ΑΠΟΨΕΙΣ - 15/09/2022. Συντάκτης: Δημήτρης Δανίκας
Και μάλιστα, κάτι που για τον χώρο των καλλιτεχνών συνιστά παγκόσμιο ρεκόρ, πρόλαβε να διαβάσει νεκρολογίες ίσως και να επισκεφτεί, τους τάφους δύο εκ των πολλών πρωταγωνιστριών και ερωμένων του. Όπως η Αννα Καρίνα, από Δανία και όπως η γερμανικής καταγωγής με ρίζες Πολωνίας, η Αν Βιαζέμσκι
Ακόμα πιο ανατριχιαστική είναι η περίπτωση της Αμερικανίδας Τζιν Σίμπεργκ, της πρώτης πρωταγωνίστριάς του στο σαρωτικό, ανεπανάληπτο, εμβληματικό και για την εποχή του πρωτοποριακό «Με κομμένη την ανάσα» (A Bout de Souffle)
Η Τζιν Σίμπεργκ λοιπόν απεβίωσε κάτω από περίεργες και αδιευκρίνιστες συνθήκες, μόλις στα σαράντα, δηλαδή είκοσι χρόνια μετά τα γυρίσματα της «ανάσας». Φήμες λένε ότι το FBI την καθάρισε επειδή το κορίτσι ήταν «άτακτο» αριστερών παρεκκλίσεων . Τέλος πάντων
Ο Ζαν Λικ Γκοντάρ παρέα με Φρανσουά Τριφό– που κι αυτός απεβίωσε νωρίς, μόλις στα 52 αφήνοντας πίσω έργο πλούσιο, σπάνιο και ανεπανάληπτο- αλλά και τον Ερίκ Ρομέρ, καθώς και τον Κλοντ Λελούς, είχαν συγκροτήσει την πρώτη μεταπολεμική, θεωρητική «αντάρτικη» ομάδα, ως αναλυτές και καθοδηγητές του περιοδικού «Cahiers du Cinema» (κινηματογραφικά τετράδια). Μια σπουδαία θεωρητική και επαναστατική εκδοτική προσπάθεια με πρώτον ιδρυτή τον Αντρέ Μπαζέν. Τι να σας λέω τώρα
Αυτή η ομάδα κήρυξε αντάρτικο εναντίον του Γαλλικού, κινηματογραφικού, κατεστημένου και αφού πρώτα κατάφερε να τους εκτοπίσει από το «κάδρο» στη συνέχεια όλοι αυτοί οι «αντάρτες» σκαρφάλωσαν στην εξουσία και επέβαλαν τους όρους τους. Μερικές φορές δια της βίας, όπως έκαναν τον Μάιο του 1968 όπου Γκοντάρ με Τριφό και Λελούς σκαρφάλωσαν και σχεδόν κατέβασαν την οθόνη και έβαλαν λουκέτο στο φεστιβάλ των Καννών
Μάλιστα ένας εκ των εχθρών της ομάδας του «Νέου κύματος», δηλαδή της Nouvelle Vague ήταν ο Ρομάν Πολάνσκι που ως δραπέτης από τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» της Πολωνίας, θεωρήθηκε «προδότης» και «δούλος» του καπιταλισμού
Το εξωφρενικό με τον Γκοντάρ η διαρκής μετακίνησή του. Αλλοτε εναντίον Σοβιετικής Ενωσης. Αλλοτε κινεζόφιλος. Και μονίμως λάτρης του Αμερικανικού σινεμά και μάλιστα του φερόμενου ρατσιστή του Τζον Φορντ
Ανάμεσα στις επιδόσεις του η σεξομανία του αλλά και οι αντιφάσεις του. Πάντα εναντίον του λεγόμενου «εμπορικού σινεμά», μονίμως να ανακατεύει το κινηματογραφικό γλωσσάρι όμως κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες να υποχωρεί, έστω και λίγο, στις απαιτήσεις των παραγωγών. Όπως έκανε με την ταινία «Le Mepris» (η περιφρόνηση) με την Μπριζίτ Μπαρντό τόσο ως πρωταγωνίστριά του όσο και προσωρινά στο κρεβάτι του
Αρκετές από τις ταινίες του παραμένουν αξεπέραστες. Όπως «με κομμένη την ανάσα», «ο τρελός Πιερό», «Weekend», «Ζήσε τη ζωή σου» (Vivre sa Vie) και «Sympathy for the Devil» ντοκιμαντέρ για τη δημιουργία του ομότιτλου και θρυλικού άσματος του Μικ Τζάγκερ και των Rolling Stones
Και για να τελειώνω, με τον θάνατό του δεν «τελείωσε μια εποχή». Αυτή είχε τελειώσει προ πολλού. Το Γαλλικό σινεμά επέστρεψε σε αισθητικούς κώδικες προσβάσιμους στο ευρύ κοινό. Πειραματισμοί, πρωτοπορίες και αντάρτικα γιοκ. Επομένως συγκίνηση ναι για το έργο του. Οσο για τον θάνατό του μακάρι και οι «πληβείοι» να προλάβουν να δρασκελίσουν το κατώφλι των ενενήντα plus
Και όσο για τους νεότερους Ελληνες θεατές καλά θα κάνουν να ρίξουν μια ματιά σ ένα έργο που έχει στοιχειώσει ακόμα και τα παιδιά της γαλλικής κοινωνίας. Ελλάς-Γαλλία, επί της καλλιτεχνικής και πολιτιστικής ουσίας, σχέση και επαφή καμία!